Έχοντας αφομοιώσει τα διδάγματα του μηχανοκίνητου πολέμου από τον Β’ ΠΠ, οι ΗΠΑ αναζητούσαν ένα όχημα που θα μετέφερε το πεζικό τους με ταχύτητα και ασφάλεια στην πρώτη γραμμή αντικαθιστώντας τα ημιερπυστριοφόρα που χρησιμοποιούσαν ως τότε.
Η πρώτη προσπάθεια έγινε προς το τέλος του πολέμου με το Μ-44 (Τ-16), ένα θηριώδες όχημα βασισμένο στο άρμα Μ-18 Hellcat που μπορούσε να μεταφέρει 24 πεζικάριους και τριμελές πλήρωμα. Το όχημα απορρίφθηκε γρήγορα λόγω υπερβολικού βάρους (>23 τόνους).
Νέες δοκιμές ξεκίνησαν για ένα όχημα που θα μετέφερε μια ομάδα μάχης (12 άνδρες) και διμελές πλήρωμα. Οι δοκιμές ξεκίνησαν στη βάση του ερπυστριοφόρου μεταφορέα Τ-43 (που με τη σειρά του είχε αναπτυχθεί στο σασί του M24 Chaffee). Το 1952 το πρωτότυπο Τ-18 έγινε δεκτό με την κωδική ονομασία Μ-75.
Το Μ-75 ήταν ένα μεγάλο τεθωρακισμένο κουτί με θωράκιση χάλυβα πάχους 2,5-3,8mm. Με μήκος 5.2μ. και πλάτος 2.85 ήταν σημαντικά μικρότερο του Μ-44 αλλά το ύψος του έφτανε στα 2.75μ. Κινείτο από έναν 8-κύλινδρο αερόψυκτο βενζινοκινητήρα Continental 295 ίππων που του απέδιδε ικανή ταχύτητα 69 χλμ/ώρα. Το βάρος του έφτανε τους 19 τόνους. Μοναδικός οπλισμός του ήταν ένα πολυβόλο στον δακτύλιο του Αρχηγού Πληρώματος (.30 ή .50 cal.).
Χρησιμοποιήθηκε στα τελευταία στάδια του πολέμου στην Κορέα όπου απέσπασε καλές κριτικές. Η αξιοπιστία του ήταν μεγαλύτερη από τον αντικαταστάτη του, το Μ-59 αλλά το σημαντικό κόστος ανά μονάδα ($ 72,000) συνέβαλε στην «περιορισμένη» παραγωγή του («μόλις» 1,730 οχήματα). Εκτός του US Army εξήχθη και στο Βέλγιο που το χρησιμοποίησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Βίντεο με την εργασία ανακατασκευής ενός M75 από μερακλήδες! Στο τέλος το κάνουν και βόλτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου