Η κοιλάδα των δακρύων

Ισραηλινό Centurion διέρχεται δίπλα από συριακά κατεστραμμένα οχήματα στα Υψώματα Γκολάν. (Broń Pancerna/Flickr)

Κύρια πρόσωπα:
Avigdor Kahalani – Διοικητής 77ης Επιλαρχίας Αρμάτων, 7ης Ταξιαρχίας, αφηγητής της ιστορίας.
Yanosh – Διοικητής της 7ης Ταξιαρχίας.
Emi – Διοικητής Ίλης.
Yos – Διοικητής Επιλαρχίας της 7ης Ταξιαρχίας.
Rates – Διοικητής Επιλαρχίας της 7ης Ταξιαρχίας.
Amnon – Διοικητής Ίλης.
Zamir – Διοικητής Ίλης. (ΤΙΓΡΗΣ) (Υπό διοίκηση)
Eitan – Υποδιοικητής της 77ης Επιλαρχίας Αρμάτων.
Geva – Διοικητής Ίλης. (Υπό διοίκηση)

9 Οκτωβρίου 1973

Η τελευταία ώρα της νύχτας, προτού χαράξει, ήταν περίεργα ήσυχη. Η Quneitra ήτα ήσυχη -παρ’όλες τις φλόγες που έβγαιναν πάνω από τα κτίρια. Ο τομέας του Yos ήταν και αυτό ήσυχος. Με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου άρχισα να εξετάζω το έδαφος μπροστά. Δεν υπήρχε καμία κίνηση στην πόλη. Φαίνεται οι οι Σύροι είχαν διαλύσει τους φραγμούς υποθέτοντας ότι ήταν σταθμευμένες εκεί ισχυρές δυνάμεις. Η προέλαση των αρμάτων κατά του Yos ξεκίνησε την αυγή. Μικρές εχθρικές δυνάμεις άρχισαν να προελαύνουν. Ο Yos και ο Eitan άνοιξαν πύρ.

“Kahalani, εδω Yanosh.” “Κατευθύνσου αμέσως προς τον τομέα μου και μείνε σε ετοιμότητα ώς εφεδρεία μου.”

“Είμαι στο δρόμο.” Ο Σταθμός Διοικήσεως του Yanosh ήταν σε ένα λόφο δυτικά της διάβασης της Quneitra-στο σταυροδρόμι των οδών Mas’ade και Waset-στο σημείο Yakir-Kirton. Εκεί βρισκόταν ο Baruchin, ο Αξιωματικός Επιχειρήσεων της Ταξιαρχίας, με τρία άρματα για προστασία του Στρατηγείου της Ταξιαρχίας. Εμείς ήμασταν στα ανατολικά τους.

“Kahalani, θα λειτουργήσεις ως δεύτερη γραμμή αμύνης στο σημείο που είσαι.”

Δεν κατάλαβα τι εννοούσε ο Yanosh ως “δεύτερη γραμμή αμύνης”. Μήπως περίμενε από μένα να πολεμήσω του Σύρους από αυτές τις θέσεις; Θα τους αφήναμε να προελάσουν τόσο πολύ; Παρά τις εκθαμβωτικές ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου κατάφερα να διακρίνω τις σιλουέτες από μερικά άρματα του Yos. Αυτός ανέφερε βολές κατά εχθρικών αρμάτων, αλλά με τον ήλιο στα μάτι δεν μπορούσε να κρίνει το μέγεθος της δύναμης που κατευθυνόταν προς αυτόν.

“Κύριε Διοικητά, μπορούμε να ανοίξουμε τις μερίδες τροφίμων μας;”

“Τρελαθήκατε; Μπορεί να κινηθούμε ανά πάσα στιγμή. Μείνετε σε θέση βολής” είπα χαμογελώντας.

Το πλήρωμα μου με ήξερε αρκετά καλά, κι έτσι δεν άργησε να μου απαντήσει: “Δεν θέλουμε να πολεμήσουμε με άδειο στομάχι.”

“Θα βρούμε και το χρόνο να φάμε.”

Ένιωθα νευρικός και ανήσυχος με την οδηγία του Yanosh να παραμείνω στη θέση μου. Ήξερα ότι έπρεπε να βρισκόμουν εκεί πάνω δίπλα στον Yos- ο οποίος θα πρέπει να είχε υποστεί μεγάλες απώλειες κατά τη διάρκεια της νύχτας. Η δύναμη του Rates ήταν ανεπτυγμένη μεταξύ του Hermonit και του Bukata, αλλά όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στην Κοιλάδα των Δακρύων. Ερεύνησα προσεχτικά το έδαφος, ψάχνοντας για ένα σύντομο δρομολόγιο από το δρόμο προς την κορυφογραμμή, γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα εκεί θα μας έστελνε ο Yanosh. Δεν μπορούσε να με κρατήσει σε εφεδρεία για πολύ.

Ξαφνικά τέσσερα ελικόπτερα – τα οποία τα ακολούθησαν αμέσως άλλα τέσσερα – κροτάλισαν πάνω από την θέση του Yos με κατεύθυνση προς εμάς. Οι άνδρες μας εξέτασαν τις ατράκτους ψάχνοντας για το οικείο μπλε Άστρο του Δαβίδ.

“Κύριε Ταξίαρχε, εδώ Yos. Υπερκείμενα Συριακά ελικόπτερα…”

Ο αέρας γέμισε από φυσίγγια πολυβόλων, δίχως αποτέλεσμα.

“Υπάρχει βλήμα στο κλείστρο;” φώναξα στο πλήρωμά μου.
“Κοίλο γέμισμα.”

Για χρόνια πίστευα ότι αεροπλάνα που έκαναν επίθεση κατά αρμάτων πλησίαζαν από μια ορθή γωνία, και σε ευθεία γραμμή μέχρι να ρίξουν τις βόμβες τους.

“Βάλλετε ένα βλήμα σ’ενα από αυτά.”
“Ένα βλήμα;”

Ο Kilyon ξαφνιάστηκε.

“Ναι! Γρήγορα!”

Το πυροβόλο ανυψώνονταν όσο μας πλησίαζαν τα ελικόπτερα. Βάλλαμε και περιμέναμε να διαλυθεί το σκάφος-αλλά δεν συνέβη τίποτε. Αργότερα άκουσα ότι ένα από τα ελικόπτερα είχε χτυπηθεί από ένα άρμα πάνω από τις θέσεις του Yos και ότι είχε πέσει και είχε συντριβεί στην Κοιλάδα των Δακρύων. Το πόσοι πολλοί ήταν οι διεκδικητές αυτής της καταστροφής έγινε φανερό από τις συζητήσεις στον ασύρματο. Εν τω μεταξύ τα υπόλοιπα επτά ελικόπτερα κροτάλιζαν από πάνω μας. Βλέπαμε τις βολές φυσιγγίων των πολυβόλων μας να διαπερνούν τις ατράκτους, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στο βάθος, μακρυά από εμάς, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, μια με κατεύθυνση δυτικά πάνω από το Kibutz Merom Golan και η άλλη με κατεύθυνση προς το Waset Juction. Άρχισαν να χάνουν ύψος, πλησιάζοντας στο έδαφος να προσγειωθούν- ήταν ομάδες πεζικού με αντιαρματικούς εκτοξευτές.

Μεγίστη συριακή διείσδυση, μεσονύκτιον Κυριακής, 7ης Οκτωβρίου.

Δεν μπορούσαμε να στείλουμε κανέναν. Είχαμε παγιδευτεί: Συριακά άρματα μπροστά μας και μια δύναμη ελικοπτέρων πάνω από τις γραμμές εφοδιασμού μας. Ο Yos είχε ήδη μόνο το ένα τρίτο από τα αποθέματα του σε καύσιμα και πυρομαχικά. Δεν μπορούσα να κατανοήσω πως οι Σύροι κατάφερναν να κρατήσουν αυτό το ρυθμό για τέσσερις ημέρες και τρεις νύχτες. Εμείς δεν είχαμε δεχθεί εφεδρείες, και εγώ δεν ήξερα διόλου τι γινόταν στον νότιο τομέα. Αργότερα θα μάθαινα ότι εκεί πολεμούσαν οι δυνάμεις εφεδρείας και ότι απωθούσαν τους Σύρους -οι οποίοι είχαν προωθηθεί ως το σταυροδρόμι Nafa.

Δεν γνώριζα τον αριθμό των αρμάτων υπό τον Yos, παρόλο που δεν μπορούσαν να είναι περισσότερα από δεκαπέντε. Μπορούσα να ακούσω τις αναφερόμενες ελλείψεις πυρομαχικών. Ο Yanosh επέτρεψε σε ορισμένα άρματα να κατέβουν κάτω για ανεφοδιασμό καυσίμων και πυρομαχικών, αλλά δεν μου επέτρεψε να ανέβω στη θέση του Yos. Ωστόσο εγώ έδωσα οδηγίες στον Emi να προετοιμαστεί για μια τέτοια κίνηση, μόνο για να ανακαλύψω ότι παρακολουθούσε το δίκτυο της Ταξιαρχίας-μια καλή πράξη, αν και αντίθετη προς την βασική διαταγή. Όταν πια είχαμε φτάσει σε σημείο νευρικού κλονισμού ακούστηκε επιτέλους ο Yanosh.

“Kahalani, εδώ Yanosh. Φύγε γρήγορα από εκεί!”

Στο νότιο δρόμο περάσαμε μέσα από αγριόχορτα και ολόκληρους βράχους από βασάλτη, προχωρώντας με τέτοια ταχύτητα ώστε να σηκώνουμε σύννεφα σκόνης στα δικά μας τα μάτια και τα ρουθούνια. Αυτή τη φορά ο Yuval δεν με απογοήτευσε. Έμεινα σταθερά πάνω στην επιφάνεια του δρόμου.

Ο Emi δεν ακολουθούσε ακόμη. Ήξερα ότι χρειαζόταν μερικά παραπάνω λεπτά για να αρχίσει να κινείται, αλλά έτσι η αλλιώς ακόμα δεν ήξερα τι να περιμένω στον τομέα του Yos. Το σημαντικό τώρα ήταν να φτάσουμε εκεί γρήγορα, παρ’ολο που δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά πράγματα μέσα από τη δική μας τη σκόνη-τα χοντρά γυαλιά οδήγησης θα χειροτέρευαν την την κατάσταση. Με το που θα φτάναμε εκεί θα ήμουν σε θέση να καθοδηγήσω τον Emi στην πιο καλή τοποθεσία.

“Πόσα άρματα έχεις μαζί σου;” ρώτησε ο Yanosh -κι εγώ δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Μαζί που ήταν επτά, αλλά ήταν πολύ πιθανό να άκουγαν οι Σύροι την κάθε μας λέξη.

“Ετοιμαστείτε για αλλαγή -αναφορά ομιλίας,” είπα, χαμηλώνοντας τη φωνή μου και καταφεύγοντας σε μια φράση που θα έστελνε τρέχοντας του όποιους ακροατές στα Εβραϊκά τους λεξικά -αν κατάφερναν και να την ακούσουν καθόλου.

“Κινούμαι προς τον Yos με σαράντα,” είπα -και τότε, αφού μια σύντομη παύση έδωσε πρόσθετη φυσικότητα στα λεγόμενα μου, πρόσθεσα “Διόρθωση. Προστέθηκε κι άλλο ένα. Τώρα έχω σαρανταένα άρματα.”

“Πολύ καλά,” είπε ο Yanosh με ήρεμη φωνή, παίζοντας κι αυτός το παιχνίδι.

“Σου στέλνω τρία άρματα που μόλις ήρθαν -έτσι θα έχεις μια πολύ ισχυρή δύναμη. Καλή τύχη.”

Η συζήτηση κατάφερε να χαμηλώσει την ένταση, παρ’όλο που δεν θα έπρεπε.

“Κύριε Διοικητά, εδώ Emi. Είμαι καθ’οδον. Από που θα πλησιάσω;”

Η απόσταση μεταξύ μας ήταν 500 μέτρα.

“Θα σου πω σε λίγα λεπτά,” απάντησα και είπα στο πλήρωμα μου: “Ετοιμαστείτε για βολή.”

Βρισκόμασταν τώρα πάρα πολύ κοντά στις θέσεις του Yos. Τα άρματα του ήταν τοποθετημένα σε ακανόνιστες γωνίες. Δύο άρματα επέστρεφαν, προφανώς για ανεφοδιασμό καυσίμων. Αλλά αυτές δεν ήταν οι θέσεις που επέβλεπαν την Κοιλάδα των Δακρύων. Αυτό ήταν ένα οργωμένο κτήμα 300 γιάρδες πιο πίσω. Πέρασα από ένα κατεστραμμένο άρμα και ένα ακόμα που φαινόταν εγκαταλειμμένο, και κινήθηκα στον βόρειο τομέα προς το ρέμα από το οποίο είχαν έρθει οι Σύροι το πρώτο βράδυ.Ένας πέτρινος τοίχος ύψους 5 μέτρων διέσχιζε το κτήμα. Το περάσαμε από τα πλάγια. “Στόπ!” φώναξα στον Yunal. Πάτησε τόσο απότομα το φρένο που ταρακουνηθήκαμε όλοι μας. Μόνο λίγες γιάρδες μακριά βρισκόταν τρία Συριακά άρματα -δύο σταθμευμένα και ένα σε κίνηση- προφανώς ψάχνοντας για θύματα. Γλίστρησα γρήγορα μέσα στον πύργο και άρπαξα το χειριστήριο για να στρέψω το πυροβόλο προς το πλησιέστερο Συριακό άρμα.

“Πυρ! Γρήγορα!”

“Με ποιο βεληνεκές;”

Κόντευα να τρελαθώ. Βρισκόμασταν τόσο κοντά που δεν μπορούσαμε να αστοχήσουμε και ο Kilyon έψαχνε το σωστό βεληνεκές. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει από το τηλέμετρο του ήταν μια πράσινη περιοχή – και ποτέ δεν φαντάστηκε οτι το μόνο που κοίταζε ήταν ένα Συριακό άρμα σε απόσταση αναπνοής. “Είναι ασήμαντο.Πυρ!”

Το άρμα ταρακουνήθηκε με την εκτόξευση του βλήματος. Ο Gideon έχωσε μέσα ένα ακόμα βλήμα. Έριξα μια ματιά έξω. Το Συριακό άρμα δεν καιγόταν, αλλά είδα τον αρχηγό να πετάγεται έξω και κατάλαβα ότι το άρμα αχρηστεύτηκε. Γύρισα τον πύργο προς τον δεύτερο εχθρό.

“Τον βλέπεις;”

“Ναι!”

Αυτή τη φορά ο Kilyon ήταν ενθουσιώδης.

“Τότε πυρ!”

Άλλο ένα βλήμα πήρε το δρόμο του και άνοιξε μια τρύπα στον πύργο του Συριακού άρματος. Κοίταξα για το τρίτο -το οποίο είχε εν τω μεταξύ σταματήσει να κινείται- Πάλι έστρεψα τον πύργο. Πέρα από αυτό μπορούσα να δω ένα τέταρτο, που κατευθυνόταν ταχύτητα προς εμάς, με το πυροβόλο του να μας σημαδεύει, το στόμιο να φαίνεται μαύρο και τεράστιο… ενα T-62.

“Πυρ!Πυρ!”

“Εμπλοκή!” απολογήθηκε ο Kilyon.

Ο άδειος κάλυκας είχε σφηνώσει στο κλείστρο. Ο Gideon τον έβγαλε σηκωτό και εγώ προσπάθησα να βοηθήσω. Μπροστά μου έβλεπα οράματα από το απειλητικό στόμιο του Τ-62 και το τέλος μου. Τα χέρια έπιασαν τη στεφάνη του Πυργίσκου, έτοιμος να τραβηχτώ πάνω αν ήταν απαραίτητο. Αλλά δεν ήταν.

Συνοδευόμενο απο το συνηθισμένο θόρυβο και τρανταγμό, το βλήμα εκτοξεύθηκε κατευθείαν πάνω στο Συριακό άρμα. Καθώς φλόγες πετάγονταν από το T-62, εγώ έστρεψα τον πύργο ξανά για να αντικρίσω το τέταρτο άρμα, το οποίο κυλούσε κατά πάνω μας.

Ο Kilyon κατάφερε να το χτυπήσει, αλλά το άρμα συνέχιζε την πορεία του -μέχρι του ένα βλήμα από ένα άλλο άρμα μας στην τριγύρω περιοχή το αποτελείωσε. Έσταζα κρύο ιδρώτα. Ήταν ένας εφιάλτης. Καθώς Συριακά πληρώματα εγκατέλειπαν τα άρματα τους και έτρεχαν για κάλυψη, εγώ γύρισα να βρω μια καλή θέση από την οποία να αναχαιτίσω την εχθρική προέλαση.

Εξέτασα το έδαφος, ψάχνοντας για την κατάλληλη θέση και για άλλα Συριακά άρματα.

Εν τω μεταξύ παρακολουθούσα με το ένα αυτί τα δίκτυα της Ταξιαρχίας και της Επιλαρχίας. Υπήρχαν πολλές συζητήσεις με δυνάμεις που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω, άλλα τις περισσότερες από αυτές τις αγνοούσα βάσει ενός ενστίκτου που φίλτραρε μόνο το δικό μου διακριτικό κλήσεως.

Μέσω του δικτύου της Ταξιαρχίας ο Eitan ανέφερε ότι είχε εμπλακεί με τον εχθρό στα δεξιά μου. Διαπιστώνοντας ότι είχα μπει στο δίκτυο, άλλαξε την συχνότητα σ’αυτή της Επιλαρχίας και μου παρέδωσε την διοίκηση. Αφού ήταν κιόλας στα δεξιά μου, γύρισα προς τα ανατολικά και ανέπτυξα τα άρματα μου έτσι ώστε να κρατήσουν την αριστερή πλευρά. Δεν μπορούσαμε να δούμε την Κοιλάδα των Δακρύων και βρισκόμασταν 300 γιάρδες μακριά από τα κεκλιμένα επίπεδα. Καθώς σκεφτόμουν να βρω τον καλύτερο τρόπο διάσχισης του ανοιχτού πεδίου, ώστε να ξανακερδίσουμε το κεκλιμένο επίπεδο, ένα Συριακό άρμα εμφανίστηκε από το Wadi. Γύρισα τον πύργο και ο Kilyon το έβαλλε. Δύο μέλη του πληρώματος πετάχτηκαν έξω από το φλεγόμενο άρμα. Δευτερόλεπτα αργότερα έφτασε άλλο ένα, μόνο για να το συναντήσει ένα από τα δικά μου. Θα χρειαζόμασταν καλύτερες θέσει βολής για να ελέγξουμε το ρέμα -όμως καθώς κοίταζα τριγύρω να βρω ένα άρμα το οποίο θα μπορούσε εύκολα να κινηθεί σε υψηλότερο έδαφος ώστε να αντικρίζει το ρέμα από υπερυψωμένη θέση, συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα ποιος ήταν ο επόμενος από εμένα δίπλα μου και ποιος ήταν παραπέρα. Έτσι έκανα το προφανές: προχώρησα προς το άνοιγμα εγώ ο ίδιος. Από τη νέα μας θέση, έχοντας πλήρη θέα του ρέματος καθώς κατηφόριζε προς την κοιλάδα, χτυπήσαμε πέντε Συριακά άρματα σε λίγα λεπτά. Γύρω μου υπήρχαν Centurions απο πολλές διαφορετικές μονάδες. Δεν ήξερα ότι ο Yos, έχοντας συνειδητοποιήσει πόσο άχρηστο ήταν να παραμείνει σε ΤΟΜΠ για να αντιμετωπίσει άρματα, είχε αποσυρθεί. Ο Eitan ήταν ακόμη υπό πίεση, άλλα γενικά είχαμε καταλάβει θέσει έτσι ώστε να μπορούμε να βάλλουμε εναντίον κάθε Συριακού άρματος που θα ερχόταν από την κορυφογραμμή ή από το ρέμα.

Όποτε έβαλλε ένα Συριακό άρμα, εγώ παρακολουθούσαν ένα περίεργο θέαμα. Μόλις το πυροβόλο εκτόξευε ένα βλήμα ο κάλυκας του πεταγόταν έξω από ένα άνοιγμα στην πλευρά του πύργου. Είχα μείνει έκπληκτος από την ταχύτητα του γεμιστή/ασυρματιστή. Αργότερα πια ανακάλυψα το κόλπο: Το T-62 ήταν εφοδιασμένο με έναν αυτόματο γεμιστή. Ένα πράγμα ξεκαθάριζε. Το νεότερο θηρίο του Σοβιετικού-Συριακού οπλοστασίου μπορούσε να καταστραφεί όπως ακριβώς και τα T-54 και T-55 που προηγήθηκαν από αυτό.

“Kahalani, εδώ Ταξιαρχία. Ανέφερε την κατάσταση σου.”

Ήταν η φωνή του Shalom, του Αξιωματικού Διαβιβάσεων της Ταξιαρχίας.

“Ελέγχουμε την κατάσταση προς το παρόν. Έρχονται περισσότερα άρματα και μας βάλλει το πυροβολικό τους.”

“Kahalani, εδώ Ταξίαρχος. Το ότι έχει κρατήσει η γραμμή οφείλεται σε εσάς. Συγχαρητήρια σε σένα και τον Υποδιοικητή σου. Θέλω να ξέρω τον αριθμό των αρμάτων που καταστρέψατε στον τομέα σου.”

“Χοντρικά; Εξήντα ή εβδομήντα. Εαν έχετε καμιά άλλη καινούργια δύναμη η οποία θα μπορούσε να μπει στην πρώτη γραμμή και να σταθεροποιήσει τις μέχρι τώρα επιτυχίες θα μπορούσαμε να τα καταστρέψουμε όλα. Δεν μπορούμε να παύσουμε ούτε στιγμή τώρα,”

Ήξερα ότι αν μπορούσαμε να ξαναπάρουμε τα κεκλιμένα επίπεδα η νίκη θα ήταν δική μας.
Όμως τα άρματα της Επιλαρχίας μου ήταν ευάλωτα και στραπατσαρισμένα. Ήταν απαραίτητη μια νέα δύναμη για να ξανακερδηθούν οι λίγες εκατοντάδες χαμένες γιάρδες.

Centurion της 7ης Ταξιαρχίας του Ισραήλ. (Broń Pancerna/Flickr)

“Κρατήστε τις θέσεις σας. Περιμένω ενισχύσεις, και τότε…”

“Όπως διατάξτε. Μπορείτε να μείνετε ήσυχος για την ώρα. Είμαστε εντάξει -και βλέπω οτι έρχονται κι άλλα οχήματα να ενωθούν μαζι μου.”

“Kahalani, σε καθιστώ υπεύθυνο για ολόκληρο τον τομέα.”

“Υπάρχει ένα πρόβλημα. Οι πιο πολλοί δεν είναι στη συχνότητα μου. Αδυνατώ να επικοινωνήσω με τους αρχηγούς.”

“Θα τους ειδοποιήσω εγώ, έναν προς έναν. Ο μόνος που δεν θα είναι μαζί σου είναι ο Rates. Αυτόν θα τον καλέσω πίσω.”

“Μάλιστα”

«Κύριε Ταξίαρχε, ένα λεπτό. Εδώ Baruchin. Έχω τραυματίες που χρειάζονται άμεση διακομιδή.”

“Να τους διακομίσεις αμέσως -έστω και άν χρειάζεται να διαθέσεις ένα άρμα γι’ αυτό.”

“Σε ενα από αυτά έχουν τραυματιστεί ο αρχηγός και ο γεμιστής.”

“Που βρίσκεσαι;” ρώτησα εγώ.

“Στην γραμμή. Το κατεστραμμένο άρμα είναι σε προωθημένη θέση. Η γραμμή θα πρέπει να κινηθεί προς τα εμπρός αν είναι να πλησιάσει κάποιος.”

“Προχώρησε προς το κατεστραμμένο άρμα και κούνησε μια σημαία. Θα σε ακολουθήσουν κι άλλοι.”

Ανησυχούσα. Οι μονάδες της Ταξιαρχίας είχαν αναπτυχθεί σε μικρές ομάδες, η κάθε μία με την συχνότητα της. Μέχρις που σκέφθηκα να οδηγήσω το άρμα μου κατά μήκος της γραμμής, δίνοντας έτσι σήμα σε όλους να πιάσουν τη δικής μου συχνότητα. Όμως οι Σύροι εξακολουθούσαν να έρχονται, και εγώ δεν μπορούσα να εγκαταλείψω την θέση που επόπτευε το ρέμα, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι μπορούσα να συνεννοηθώ με πολύ λίγα άρματα. Έπρεπε να περιμένω να κάνει τη δουλεία αυτή για μένα ο Αξιωματικός Διαβιβάσεων της Ταξιαρχίας. Το δίκτυο της Ταξιαρχίας ήταν υπερφορτωμένο, και εγώ μόλις που το παρακολουθούσα. Τότε άκουσα να με καλεί Emi, άλλα ήμουν απασχολημένος στην συχνότητα της Επιλαρχίας και δεν απάντησα. Μπήκε στην συχνότητα ο Yanosh και πήρα από αυτόν μια αναφορά για μια μεγάλη δύναμη Συριακών αρμάτων που διέσχιζαν το Wadi και το Hermonit. Ακουγόταν βραχνός, διεγερμένος και μπερδεμένος. Ο Yanosh του ζήτησε την ακριβή θέση του. Ο Emi απάντησε ότι εμείς ήμασταν κοντά στο Hermonit, και ότι υπήρχαν άρματα από πίσω μας τα οποία έμοιαζαν σαν να μην ήξεραν τι να κάνουν. Ζήτησε από τον Yanosh να τα αναθέσει σε εμάς για να αναχαιτίσουμε του Σύρους.

“Rates, εδώ Yanosh.”

“Εδώ Rates,” απάντησε μια κουρασμένη, αδύναμη φωνή.

“Είσαι στα δεξιά της Θέσεως Μωβ 426 (Hermonit);”

“Είμαι στην περιοχή.”

“Εξαπλώσου και προχώρησε μπροστά. Υπάρχουν εχθρικά άρματα μπροστά σου. Τα ανέφερε η δύναμη στα αριστερά σου. Προχώρα.”

“Με τι κατεύθυνση;”

“Στις θέσεις μπροστά σου.”

“Είμαι σε αυτές τις θέσεις, και υπάρχουν δικά μας οχήματα μπροστά από έμενα.”

“Πάρε θέση αναμεταξύ τους.”

“Εντάξει.”

Η συνομιλία με εξέπληξε. Δεν μπορούσα να διακρίνω τα άρματα του Rates, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν πολύ πίσω μας. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τα γειτονικά μου άρματα όμως αυτό στάθηκε αδύνατο. Δίπλα μου βρισκόταν ένα καμένο Centurion, η θωράκιση του είχε σκιστεί από τα πυρομαχικά που είχαν εκραγεί στο εσωτερικό του. Η δική μου θέση ήταν καλή, αν και επικίνδυνη. Από το άνοιγμα του ρέματος μπορούσα να δω ένα σωρό από Συριακά άρματα να κινούνται γεμάτα αυτοπεποίθηση προς το μέρος μας. Ήταν φανερό ότι θα επιδίωκαν σοβαρά να μας απωθήσουν, και ήταν εξίσου φανερό ότι εμείς θα έπρεπε να λάβουμε θέσεις στα κεκλιμένα επίπεδα αν θέλαμε να κρατήσουμε τη γραμμή μας. Αλλά πιθανώς οι άλλοι να μην μπορούσαν να δουν ο,τι είδε ο Emi. Γυρίζοντας, είδα ξαφνικά την εικόνα που είχε αντικρίσει ο Emi: μια σειρά από άρματα στο δρόμο απο πίσω μου. Ρώτησα τον Yanosh ποιοι ήταν.

Συντρίμμια συριακών αρμάτων T-62 εγκαταλελειμμένα στην «Κοιλάδα των Δακρύων”, στα Υψώματα Γκολάν. 1973. (Broń Pancerna/Flickr)

“Εδώ Υπηρεσία Πληροφοριών Ταξιαρχίας,” απάντησε ο Ilan, “Ειναι ο Rates.”

Καθησύχασα αντικρίζοντας τα οχτώ άρματα του που ήρθαν να μας ενισχύσουν. Κάλεσα τον Rates και μου απάντησε ύστερα από λίγο. Αυτός ήταν ο τομέας μου, και αυτός είχε έρθει σε βοήθεια μου. Επιπλέον, τον χρειαζόμουν στη θέση που βρισκόμουν. Όμως ένιωθα αμήχανος. Είχα υπηρετήσει στο πλήρωμα του άρματος του όταν εκείνος ήταν Ίλαρχος, και υποθέτω πως τον θαύμαζα ακόμα. Έπρεπε τάχα να τον διατάξω ή να τον παρακαλέσω; Το μόνο που δεν χρειαζόμουν ήταν να τον κάνω να νιώσει προσβεβλημένος. Παίζονταν παρά πολλά στην συνδιαλλαγή μας.

“Rates. Θα σου ζητούσα να πάρεις υπό την ευθύνη σου το άνοιγμα στα αριστερά μου και να το φυλάξει. Εγώ θα πάω στις κορυφογραμμές προς τα δεξιά και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μοιράσουμε μεταξύ μας τον τομέα.”

“Εντάξει,” απάντησε αργά εκείνος. Του εξήγησα με πολύ προσοχή τι εννοούσα, και ύστερα περίμενα να καλύψει το άνοιγμα.

Οι Σύροι συνέχιζαν να εισέρχονται στο ρέμα, αλλά κάπως πιο επιφυλακτικά. Ο Kilyon κοιτούσε και περίμενε για ευκαιρίες. Ξαφνικά η προσοχή μου γύρισε στο δίκτυο της Ταξιαρχίας. Ήταν ο Baruchin.

“Πρέπει να γυρίσω πίσω. Τραυματίας στο άρμα μου -και ένα άλλο άρμα έχει πάθει εμπλοκή.”

Ο Αξιωματικός Επιχειρήσεων της Ταξιαρχία τον ρώτησε που βρισκόταν.

“Υπάρχουν πολλοί Σύροι εκεί μου είμαι. Πρέπει να τον διακομίσω. Δεν θέλω να πάθει κάτι εδώ.”

Περίμενα με αγωνία την απάντηση του Haggai, του Αξιωματικού Επιχειρήσεων. Κάθε άρμα μας ήταν απαραίτητο τώρα.

“Διακόμισε του γρήγορα σε εμάς.”

Κάποιος από τις Διαβιβάσεις της Ταξιαρχίας ήθελε να μου μιλήσει.

“Προσπαθώ να φέρω όλα τα άρματα της περιοχής στην συχνότητα σου. Έχει φτάσει μια μονάδα με δέκτες του παλαιού τύπου -γι’ αυτό θα πρέπει να σου αλλάξουμε τη συχνότητα της Επιλαρχίας σου.”

“Ένα λεπτό,” απάντησα, βάζοντας σε λειτουργία την ενδοεπικοινωνία και στρέφοντας τον πύργο κατά ενός άρματος που επιχειρούσε να ανέβει τα κεκλιμένα επίπεδα.

“Kilyon. Ετοιμάσου! Τον βλέπεις;”

“Πού;”

“Πίσω από το κεκλιμένο επίπεδο.”

“Ναι.”

Το πυροβόλο μετακινήθηκε ανεπαίσθητα, καθώς ο Kilyon έκανε την τελευταία ρύθμιση, και άνοιξε πύρ. Το αποτέλεσμα ήταν ένα σύννεφο σκόνης.

«‘Έβαλλες λίγο μπροστά του.”

“Βραχύ. Διορθωτική βολή,” επιβεβαίωσε εκείνος -και το Συριακό άρμα εκτινάχθηκε και τυλίχθηκε στις φλόγες.

Έτσι θα έπρεπε να δράσουμε αν θα θέλαμε να αναχαιτίσουμε τους Σύρους. Αλλά χρειάζονταν πολύ κουράγιο. Πρώτα απ’όλα μια προέλαση σε πλήρη θέα και κατευθείαν επάνω στον εχθρό. Δεύτερον, οι θέσεις ήταν διεσπαρμένες ενδιάμεσα από φλεγόμενα άρματα, δικά τους και δικά μας.

“Shalom, περίμενε λίγα λεπτά,” είπε στον διαβιβαστή της Ταξιαρχίας.

Η αλλαγή συχνότητας αυτή την ώρα ήταν ανατριχιαστική. Ακόμα και μερικά δευτερόλεπτα δίχως επαφή θα μπορούσαν να επιφέρουν την καταστροφή, ιδιαίτερα τώρα μάλιστα που υπήρχαν τόσα άρματα ήδη εκτός συχνότητας

“Προς όλους τους “αστυνομικούς” σταθμούς, σας καλεί ο Διοικητής σας. Αρχίστε να κατευθύνεστε προς τα κεκλιμένα επίπεδα. Πρέπει να τα κρατήσουμε γιατί υπάρχει μια μεγάλη εχθρική δύναμη στο βάθος.”

Από τους πυργίσκους των αρμάτων πάνω – κάτω στην γραμμή άρχισαν να βγαίνουν τα κεφάλια των αρχηγών που έψαχναν για ένα διοικητή. Προσπάθησα να αναγνωρίσω τα πληρώματα της Επιλαρχίας, όταν παρατήρησα ότι τα άρμα που είχαν έρθει με τον Rates άρχισαν να γυρίζουν πίσω. Άρχισα να κουνάω τα χέρια μου σαν τον πνιγμένο στη θάλασσα στην προσπάθεια μου να μάθω γιατί έφευγαν, αλλά οι αρχηγοί με αγνόησαν. Κάλεσα τον Rates στην συχνότητα της Ταξιαρχίας. Εν τω μεταξύ τα άρματα του συνέχιζαν να κινούνται προς τα πίσω και οι Σύροι προέλαυναν ακόμα με τον ίδιο ρυθμό, σαν να μην υπήρχαμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε όσον αφορά τα άρματα του Rates και σε λίγο δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα και για ολόκληρο τον τομέα. Χωρίς εγώ να έχω την ικανότητα να εκδόσω διαταγές, ή να ελέγξω την υλοποίηση τους, η πυκνή μάζα των Συριακών αρμάτων θα διασπούσε την γραμμή μας. Μπορούσα να κάνω μόνο ένα πράγμα.

“’Αστυνομικοί’ σταθμοί. Μη χάσετε επαφή με τους γείτονες σας. Προχωρήστε προς τα κεκλιμένα επίπεδα. Τώρα!”

“Εδώ Amnon. Έχω δύο άρματα μαζί μου. Προχωρώ!”

“Εδώ Emi. Στ’ αριστερά σας. Ελέγχω όλα τα άρματα μου.”

“Εδώ Knowll. Στην δεξιά πλευρά με δύο άρματα από το προηγούμενο βράδυ.”

“Σας μιλά ο Διοικητής σας. Αν υπάρχουν δίπλα σας άρματα που δεν είναι στη συχνότητα της Επιλαρχίας, ειδοποιήστε τα να αλλάξουν συχνότητα.”

Ήλπιζα ότι τα σήματα με τα χέρια θα επαρκούσαν. Εν τω μεταξύ συνέχισα να καλώ τον Rates στο δίκτυο της Ταξιαρχία, αλλά εκείνος δεν σταμάτησε την συνομιλία με τους νέους του άνδρες. Επιτέλους κατάφερα να εισακουστώ.

“Shalom, σε παρακαλώ να πιάσει την συχνότητα του Rates. Εμένα δεν μου απαντά. Προσπάθησε να μιλήσεις απευθείας με τους αρχηγούς των αρμάτων του. Πες τους ότι η μάχη γι’ αυτούς πρέπει να δοθεί στο ρέμα. Ο εχθρός είναι εδώ και τα άρματα του Rates δεν είναι σε καλές θέσεις.”

Ο Shalom μου υποσχέθηκε ότι θα προσπαθούσε.
Το Στρατηγείο της Ταξιαρχίας ήταν πίσω μου. Ήξερα ότι οι Επιτελικοί Αξιωματικοί γνώρισαν την κατάσταση μου, όμως φανταζόμουν ότι δεν μπορούσαν να διανοηθούν όλα τα προβλήματα του τομέα. Απέμενε σε εμένα να ανορθώσω το ηθικό και να φέρω αυτή την ετερόκλητη ομάδα σε ενιαίο, μάχιμο σύνολο δίνοντας κοφτές και απλές διαταγές. Είπα στον Emi να χρησιμοποιήσει σημαίες για να καλέσει τα άρματα γύρω του στα κεκλιμένα επίπεδα.

Τεντώθηκε έξω από τον πύργο του και άρχισε να ανεμίζει σημαίες με τα δυο του χέρια, αλλά και πάλι ορισμένα από τα άρματα δεν έδωσαν σημασία. Τελικά έβαλλε μια βολή πυροβόλου στο έδαφος μπροστά από ένα από αυτά τα άρματα. Ο αρχηγός έστρεψε τον πύργο και τον πρόσεξε. Ο Emi συνέχισε να κινείται μπροστά με χαμηλή ταχύτητα, αλλά όταν είδε ότι κανείς δεν τον ακολουθούσε, επέστρεψε πάλι στην γραμμή. Ήμουν ανήσυχος. Κάνοντας μια κίνηση με όσους μπορούσαν να με ακούσουν σήμαινε ότι θα εγκατέλειπα την παρούσα, ζωτική θέση. Ο χρόνος δούλευε εναντίον μας. Αποφάσισα να ξαναδοκιμάσω τον Rates, αλλά μιλούσε ο Raful στον Yanosh στο δίκτυο της Ταξιαρχίας. Κάτι για μια δύναμη υποστηρίξεως η οποία ήταν καθ’οδόν προς εμάς, με την οποία ήταν ήδη σε επαφή ο Yanosh.

“Rates, Rates, εδω Kahalani.”

“Kahalani, εδω Shalom. Ο Rates χτυπήθηκε. Έχουμε μεταφέρει όλη τη δύναμη του στην συχνότητα σου.”

Με έπιασαν ανατριχίλες και κρύος ιδρώτα.Ήξερα ότι ήμουν ο τελευταίος Διοικητής Επιλαρχίας στο πεδίο.

Ο Rates! Τραυματίας; Νεκρός; Ήλπιζα όχι.

“Shalom, εδω Kahalani. Τελος.”

Δεν μπορούσα να τον χάσω τώρα.

“Καμία επαφή με τη δύναμη ‘αυγό’” ανέφερα, χρησιμοποιώντας το διακριτικό κλήσεως του Rates.

“Μήπως πρέπει να δοκιμάσω τη δική τους συχνότητα;”

“Είχα επαφή μαζί τους μόλις πριν από ένα λεπτό και μετέφερα όσους μπορούσα να μεταφέρω σε εσένα. Θα τους έχεις σε ένα λεπτό.”

Προσπάθησα πάλι στην συχνότητα της Επιλαρχία -και ήρθα σε επαφή με τον βοηθό Ουλαμαγού του Τέταρτου Ουλαμού του Rates, με διακριτικό κλήσεως ‘Σταθερός,’ ο οποίος μου είπε ότι κατά τη γνώμη του μπορούσαν να με ακούσουν όλοι τώρα.

Ο Λοχίας ακολούθησε τον Emi στην επόμενη προσπάθεια του να ανεβεί στα κεκλιμένα επίπεδα και μετά προσφέρθηκε να περάσει από κάθε άρμα το οποίο δεν απαντούσε ώστε να μπουν στην συχνότητα του. Μου άρεσε η προθυμία και το κουράγιο του -και τον κάλεσα να έρθει να σταθεί δίπλα μου.

“Λοχία, πρόσεξε. Πάρε τη θέση μου και φύλαξε το άνοιγμα. Και κανόνισε όποιον Σύρο προσπαθήσει να εισχωρήσει στο ρέμα.”

“Εδώ Λοχίας του τετάρτου Ουλαμού. Σύμφωνος, άλλα δεν έχω πυρομαχικά.”

Αυτό με ενόχλησε. Πως παίρνει κανείς άρματα στην μάχης δίχως πυρομαχικά;

“Παρέμεινε στην θέση του Λοχία.” Έψαχνα για μια άλλη λύση όταν άκουσα τον Zamir και Shalom στο δίκτυο της Ταξιαρχίας.

“Εδω Τίγρης,” αυτοαναγνωρίστηκε ο Zamir, “ειμαι μόνο στη δεξιά πλευρά…”

Προσπάθησα να αναγνωρίσω τα άρματα που ανέφερε ο Zamir: ήταν από τη δύναμη που κινείτο προς εμάς.

“Kahalani, εδώ Ταξίαρχος,” ακούστηκε η αναμενόμενη ανακοίνωση.

“Εδώ Τίγρης,” επέμεινε ο Zamir. “Ζητώ άδεια να κινηθώ λίγο προς τα δεξιά για να καταλάβω την κυρίαρχη κορυφογραμμή.”

Εννοούσε το Buster.

“Αρνητικό! Αρνητικό! Μείνε όπου είσαι! Kahalani, εδώ Yanosh. Σήμα για σένα!”

“Εδώ Kahalani.”

“Προσέξτε. Ο Τίγρης δέχεται επίθεση στη δεξιά πλευρά. Ανάγκη άμεσης βοήθειας.”

“Θέλω να ανέβω στην σωστή κορυφογραμμή,” είπε ο Zamir.

“Ποιος είναι αυτός;”

Ο Yanosh περίμενε μια απάντηση και μετά συνέχισε.

“Τίγρη, εδώ Ταξίαρχος. Επαναλαμβάνω -Ποιο είναι το πρόβλημα;”

Ακόμη δεν υπήρχε απάντηση.

“Εδώ Kahalani. Επιβεβαιώνω. Είναι μόνο κρίμα ότι τα άρματα που προστέθηκαν στην δύναμη μου έχουν έρθει ακόμα σε επαφή. Δεν μπορώ να τα ελέγξω και αυτά κινούνται συνεχώς πίσω.”

Αφού επεσήμανα το πρόβλημα, άρχισα να ψάχνω για τον Zamir. “Τίγρη, εδώ Διοικητής…”

“Τίγρη, Τίγρη, σε καλεί ο Kahalani,” επέμενε και ο Yanosh.

“Τίγρη. Εδώ Ταξίαρχος. Σήμα για σένα.”

Ο Yanosh ακούγονταν βραχνός και πολύ κουρασμένος.

“Τίγρη, εδώ Ταξίαρχος.”

Αυτή τη φορά καλούσε ο Shalom.

“Kahalani, εδώ Ταξίαρχος,” είπε αργά ο Yanosh σαν να συνειδητοποιούσε την βαρύτητα του σήματος του. “Ο Τίγρης δεν απαντά. Βρίσκεται υπό ισχυρή πίεση.”

“Εντάξει, θα στείλω έναν από τους Αξιωματικούς μου.”

Συντρίμμια συριακών αρμάτων T-62 εγκαταλελειμμένα στην ¨Κοιλάδα των Δακρύων”, στα Υψώματα Γκολάν. 1973. (Broń Pancerna/Flickr)

Ένα πρόβλημα στην διαρκώς αυξανόμενη λίστα των προβλημάτων. Τα βλήματα έπεφταν βροχή, ψάχνοντας για στόχους. Του Amnon του είχε χαλάσει ο μηχανισμός περιστροφής του πύργου και σκόπευε τώρα διατάζοντας τον οδηγό του να γυρίζει δεξιά και αριστερά. Ένα βλήμα χτύπησε τον πύργο αλλά ο Amnon δεν το ένιωσε -μέχρι να πέσει κάτω στο δάπεδο ο χτυπημένος γεμιστής/ασυρματιστής του. Το βλήμα, κοίλου γεμίσματος, είχε βρει τον Avi Sandler. Ο πυροβολητής του Amnon έκανε εμετό. Ο Amnon αποφάσισε να εκκενώσει το άρμα με το πλήρωμα του. Η μικρής δύναμη του έμεινα έτσι δίχως διοικητή Ίλης. Ανέλαβε λοιπόν τη διοίκηση ο Ανθυπίλαρχος Noah Timienker.

“Κύριε Υποδιοικητά της Επιλαρχίας, εδώ Ουλαμαγός του Τρίτου Ουλαμού του Emi.”

Η φωνή ήταν γεμάτη ένταση, και αφού οι Ουλαμαγοί δεν συνηθίζουν να εισέρχονται ξαφνικά στον ασύρματο, έστησα και εγώ αυτί, πάρα το γεγονός ότι το άρμα μου έβαλλε εκείνη τη στιγμή.

“Εδώ Υποδιοικητής της Επιλαρχίας.”

“Ο Διοικητής της Επιλαρχίας είναι νεκρός!”

Σίγησε ξαφνικά το δίκτυο της Επιλαρχίας. Ο Eitan δεν αναγνώρισε το μήνυμα. Εγώ ήμουν απασχολημένος με τον έλεγχο πυρός μας για να μπορέσω να αντιδράσω. Όταν πια βάλαμε τα βλήματα μας, τότε μπόρεσα να γυρίσω προς τον ασύρματο.

«‘Εδώ Διοικητής. Είμαι ζωντανός. Δεν μπορούν να με σκοτώσουν τόσο εύκολα.”

“Εδώ Eitan. Μου έφυγε ένα βάρος.”

Ο Ofer Tavori, ο τρίτος Ουλαμαγός του Emi, ήταν σε θέση βολής όταν χτυπήθηκε ο Επίλαρχος Yona. Ο Yona είχε μείνει με τον Emi διοικητή ενός μοναδικού οχήματος, παρ’όλο που του είχα υποσχεθεί την διοίκηση μια δυνάμεως. Πολέμησε σαν το λιοντάρι -έως ότου χτυπήθηκε στο πρόσωπο. Ο Ofer τον μετέφερε στο δικό του άρμα και κατευθύνθηκε στα μετόπισθεν, καλώντας παράλληλα τον Δόκτορα Alex. Ο γιατρός τον συνάντησε στα μισά και μετέφερε τον τραυματισμένο Επίλαρχο σε ένα όχημα μεταφοράς προσωπικού. Όσο η ιατρική ομάδα περιποιόταν το σπασμένο σαγόνι και τα αναπνευστικά προβλήματα του Yona, ο Ofer γύρισε πίσω στη γραμμή. Κάτω από τρομερή πίεση και ένταση ο Alex έκανε τραχειοτομή στο Yona. Κάθε δευτερόλεπτο ήταν κρίσιμο. Ο Yona είχε σταματήσει να αναπνέει. Είχαν αρχίσει να εμφανίζονται όλα τα σημάδια της προχωρημένης ασφυξίας. Έγινε όμως η εγκοπή, πέρασε με δυσκολία το αναπνευστικό σωληνάκι μέσα στο λαρύγγι του Yona, και -προς ανακούφιση της ομάδας- το σφύριγμα της αναπνοής του απέδειξε ότι η εγχείρηση είχε πετύχει. Το μόνο που απέμενε τώρα ήταν η συρραφή της εγκοπής και η διακομιδή του τραυματία. Ο Alex σηκώθηκε πάνω και τα χέρια του έτρεμαν, συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι παντού τριγύρω έσκαγαν βλήματα.

Ένα άρμα σταμάτησε με τρανταγμό δίπλα στο ΤΟΜΠ και κάποιος αναφώνησε “Ο Διοικητής της Επιλαρχίας σκοτώθηκε!” Ο Agmon πετάχτηκε πάνω στο άρμα και κοίταξε μέσα στον πύργο.

“Δεν είναι ο δικός μας!”

Ήταν ο Rates

Ο Yanosh κατέβαλε μανιώδεις προσπάθειες να μου βρει ενισχύσει. Η Ίλη του Eli Gava ανεφοδιαζόταν με καύσιμα και πυρομαχικά. Ο Yanosh διέταξε τον Eli να βιαστεί, αλλά εκείνος του απάντησε ότι δεν είχε ολοκληρωθεί ο ανεφοδιασμός με καύσιμα ακόμα.

“Αυτό είναι ασήμαντο! Πήγαινε στον Kahalani τώρα!”

Ο Yanosh μιλούσε κιόλας με μια άλλη δύναμη, που είχε σταλεί από τον Raful, παρ’οτι δεν μπορούσα να την αναγνωρίσω. Αφού δεν μου απαντούσε ο Zamir, διέταξα την δύναμη του Eli να μετακινηθεί προς τα δεξιά και να ενισχύσει τον τομέα του Zamir. Αποφάσισα να μην περιμένω άλλο. Έπρεπε να κατακτήσουμε εκείνες τις θέσεις στα κεκλιμένα επίπεδα.

“Λοχία Τέσσερα του ‘Matmid’,” είπα στον ασύρματο.

“Εδώ Λοχίας Τέσσερα.”

“Γνωρίζω την κατάσταση σου. Μείνε όπου είσαι και κράτησε τον έλεγχο του ρέματος. Μην αφήσεις κανένα να περάσει. Κατανοητό;”

“Λοχίας Τέσσερα εδώ. Να σας υπενθυμίσω ότι δεν…”

Πάτησα με βια το κουμπί που έκοβε την επικοινωνία. Δεν ήθελα να μάθουν οι Σύροι ότι κάποια άρματα μας είχαν ξεμείνει από πυρομαχικά.

“Το ξέρω. Να τοποθετηθείς ψηλά εκεί ώστε να σε βλέπουν. Αυτό θα τους σταματήσει.”

Διέταξα να γίνει το αδύνατο, αλλά δεν είχα περιθώρια. Ο Λοχίας παρέμεινε εκεί που ήταν. Βγήκα από πίσω από τη γραμμή και πήρα κατεύθυνση προς τα δεξιά. Καθώς οδεύαμε, εξέταζα την περιοχή πίσω μας, ψάχνοντας για μια κατάλληλη στατική γραμμή άμυνας σε περίπτωση που χρειαζόταν να υποχωρήσουμε βιαστικά. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να παραδώσουμε τα υψώματα, και ότι η σύμπτυξη μπορούσε να μετατραπεί σε φυγή μέσα σε δευτερόλεπτα, και έτρεμα στην ιδέα ότι θα χρειαζόταν να βρούμε μια μετόπισθεν γραμμή. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα επέτρεπα να γίνει κάτι τέτοιο. Αν χάναμε τα υψώματα, θα μας καθάριζαν με την άνεση τους. Όμως με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να τους απωθούμε; Αυτό ήταν το ερώτημα για το οποίο δεν είχα ακόμα απάντηση.

“’Αστυνομικοί’ σταθμοί, σας μιλά ο Διοικητής σας. Όσοι λαμβάνετε να σηκώσετε μια σημαία.”

Από τα δέκα άρματα που ήταν τριγύρω μου τα περισσότερα ανταποκρίθηκαν.

“Καλώς. Πρέπει να καταλάβουμε εκείνες εκεί τις θέσεις μπροστά μας. Αλλιώς…”

Συντρίμμια συριακών αρμάτων T-55 εγκαταλελειμμένα στην «Κοιλάδα των Δακρύων”, στα Υψώματα Γκολάν. 1973. (Broń Pancerna/Flickr)

Ένα αεροπλάνο πέταξε χαμηλά πάνω από τα κεφάλια μας και έριξε τις βόμβες του πίσω μας. Μπήκα αμέσως μέσα στον πύργο μου και μετά άρχισα να κοιτώ ερευνητικά έξω καθώς ένα δεύτερο αεροπλάνο άδειασε το φορτίο του. Έμεινα έκπληκτος όταν ξεχώρισα τα διακριτικά του. Σαν να μην είχαμε αρκετά προβλήματα… γυρίζοντας στην Ταξιαρχική συχνότητα φώναξα:

“Κύριε Ταξίαρχε, εδώ Kahalani… Κύριε Ταξίαρχε… Η Αεροπορία μας βομβαρδίζει”

“Ελήφθη” ανταποκρίθηκε ο Yanosh, ο οποίος άρχισε να μιλά στο δίκτυο της Ταξιαρχίας σαν να περίμενε να τον ακούσει η Μεραρχία.

“Raful, Raful, εδώ Yanosh. Raful, εδώ Yanosh. Μας επιτίθεται η Αεροπορία. Πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Τέλος.”

“Εδώ Raful. Τους σταματώ.”

Άγνωστες φωνές άρχισαν να συνεννοούνται στον ασύρματο. Πέρασαν ορισμένες στιγμές απελπισίας, καθώς αναρωτιόμουν πως θα μπορούσα να αντέξω αυτή την κατάσταση, τότε…

“’Αστυνομικοί’ σταθμοί. Εδώ Διοικητής. Υπάρχει μια μεγάλη εχθρική δύναμη πίσω απο τα κεκλιμένα επίπεδα. Θα κινηθούμε εμπρός με σκοπό να καταλάβουμε τις θέσεις μπροστά μας. Κινηθείτε.”

Άρχισα να κινούμαι σιγά-σιγά, κοιτάζοντας τριγύρω να δω ποιοι με ακολουθούσαν. Έδωσα σήμα με τα χέρια σε ορισμένα άρματα και αυτά άρχισαν να κινούνται, αλλά απελπιστικά αργά. Ξαφνικά εμφανίστηκαν δύο Συριακά άρματα στα κεκλιμένα επίπεδα, ψάχνοντας για στόχους. Σταματήσαμε και εγώ ανέλαβα το χειριστήριο της υδραυλικής περιστροφής, δίνοντας στον Kilyon ένα στόχο. Ήταν μια φοβερή στιγμή: ήμασταν εντελώς εκτεθειμένοι απέναντι στον εχθρό και περιμέναμε τα βλήματα του, όμως τα πυροβόλα του δεν ήταν σκοπευμένα πάνω μας. Ο Kilyon έβαλλε, όπως έκαναν και άλλοι. Καταλάβαινα τους αρχηγούς μου. Για να φθάσουμε σε εκείνες τις θέσεις έπρεπε να διασχίσουμε ένα ανοιχτό πεδίο. Από την προηγούμενη θέση μου, εποπτεύοντας από ψηλά το ρέμα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό. Ωστόσο ήμουν ευλογημένος με ένα άριστο πλήρωμα. Ο Kilyon, παρά το μέγεθος του, ήταν ταχύς και ικανός να διορθώσει ο ίδιος τις βολές του. Ο Gideon γέμιζε με εκπληκτικά γρήγορο ρυθμό, ο Gidi ήταν σχεδόν ικανός να διαβάσει τις σκέψεις μου προτού μιλήσω. O Yuval, που είχε σημαντικά βελτιωθεί, χειριζόταν το άρμα σαν να οδηγούσε ένα μικρό αυτοκίνητο.

“Κύριε Διοικητά, εδώ Τίγρης.” Ένιωσα ανακούφιση, αλλά ο Αξιωματικός Διαβιβάσεων της Ταξιαρχίας με πρόλαβε.

“Επιτέλους.”

«Έχω τρία άρματα σε θέσεις, αλλά έχουν τελειώσει σχεδόν τα πυρομαχικά,” είπε αυτός.

“Ακόμα ένα τέταρτο.”

“Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε ένα τέταρτο ακόμα.”

“Προς όλο το δίκτυο της Ταξιαρχίας,” επενέβη η φωνή του Jackie, “διακομίστε τους τραυματίες στην αποθήκη πυρομαχικών. Επαναλαμβάνω, διακομίστε στην αποθήκη πυρομαχικών.”

Εν τω μεταξύ εγώ είχα παρατήσει την προσπάθεια να επανακαταλάβω τις μπροστινές θέσεις. Στην συχνότητα της Ταξιαρχίας άκουγα τον Yanosh να ενημερώνει τον διοικητή της δύναμης που θα ερχόταν να μας ενισχύσει. Τότε ο Raful ενημέρωσε τον Yanosh ότι μια δύναμη Σύρων της τάξεως μιας Επιλαρχίας συγκεντρωνόταν στον άξονα America για να προελαύσει στην κατεύθυνση μας, και ρώτησε αν ο Yanosh γνώριζε τίποτε για τα Συριακά άρματα στο Hermonit. Ο Ταξίαρχος δεν το πίστευε. Αυτή κι αν ήταν είδηση για μένα -εχθρικά άρματα να μας βάλλουν από ψηλά. Ο Yanosh απάντησε ότι δεν γνώριζε τίποτε, κι ούτε το πίστευε.

“Kahalani, εδώ Yanosh. Αναφορά καταστάσεως.”

“Η Αεροπορία μου επιτέθηκε -αυτό το γνωρίζετε. Θέλω να προχωρήσω, αλλά έχω ένα σοβαρό πρόβλημα με τα πληρώματα του δεν βρίσκονται στη συχνότητα μου. Θέλω να τα κατευθύνω μπροστά, αλλά δεν μπορώ να τα ελέγξω. Δοκίμασα σημαίες, όμως αυτοί αρχίζουν να κινούνται μπροστά και μετά υποχωρούν.”

“Βάζω τον Ταξίαρχο του ‘Toffee’ στο άρμα σου.”

Ο Yanosh έβηξε, και τότε συνέχισε.

“Καταλαβαίνεις;”

Ταξίαρχος στην συχνότητα ‘Toffee’, τουλάχιστον πριν από τον πόλεμο, ήταν ο Ben Shoham. Δεν κατάλαβα τι μπορεί να έκανε εδώ όταν υπήρχαν προβλήματα στον νότιο τομέα. Ήταν δυνατόν να είχε προσκολληθεί στην Ταξιαρχία μας;

“Επαναλάβατε παρακαλώ.” “Βάζω τον Ταξίαρχο του ‘Toffee’ στον άξονα ‘Kitron’. Έγινε κατανοητό;”

Αλλά η φωνή που απάντησε για το ‘Toffee’ δεν ήταν αυτή του Ben Shoham. Ουδέν πρόβλημα. Θα ξεκαθάριζα την υπόθεση αργότερα.

“Πρωινή σωματική αγωγή,” είπε ο Yanosh -οχι πως καταλάβαινα τι σήμαινε αυτό.

Το δίκτυο της Ταξιαρχίας ήταν κορεσμένο από διαταγές αναφορές προς και από τον Yanosh. Ο Zamir είπε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο -άρματα πλησίαζαν από τις ανατολικές πλαγιές του Buster. Ανήσυχος, ο Yanosh ζήτησε λεπτομέρειες. Δεν καταλάβαινα τι φόβιζε τον ‘Τίγρη’. Ούτως ή άλλως άνηκε στην δύναμη μου -κι εγώ πίστευα οτι μπορούσε να κρατήσει. Ίσως να πιεζόταν από άρματα τα οποία δεν μπορούσα να δω -ή να βάλλω; Όσο αβέβαιο κι αν είναι, εγώ πίστευα στον Zamir. Ήταν καλός Αξιωματικός. Ο Yanosh παρακίνησε τον Ταξίαρχο του ‘Toffee’ να πάρει θέση που να αντικρίσει την Κοιλάδα των Δακρύων, στη δεξιά πλευρά. Ο Zamir έστελνε ακόμα σήματα απο τον ασύρματο στην Ταξιαρχία για τη δύναμη που πλησίαζε, χωρίς όμως να αναφέρει την απόσταση. Άρχισε να με ενοχλεί. Ο Ταξίαρχος είχε να ασχοληθεί με πιο σημαντικά πράγματα. Παρόλα αυτά η παρουσία μιας νέας δύναμης ήταν ενθαρρυντική. Ήξερα οτι, με αυτόν, θα μπορούσαμε να αναχαιτίσουμε τον εχθρό.

“Kahalani, εδω Ταξίαρχος. Έχεις έγχρωμες καπνογόνες;”

“Μάλιστα.”

“Ετοιμάσου να τις χρησιμοποιήσεις για την Αεροπορία.”

Επιτέλους ένα καλό νέο! Σκέφτηκα να επιχειρήσω ξανά να καταλάβω τα κεκλιμένα επίπεδα, αλλά το δίκτυο ήταν κορεσμένο και δεν μπορούσα να συγκεντρώσω την προσοχή μου σ’ αυτό.

«Kahalani. Η Αεροπορία φτάνει σε τριάντα δευτερόλεπτα. Που νομίζεις οτι είναι η πιο πυκνή συγκέντρωση;”

Ο Yanosh θα προσπαθούσε να τους κατευθύνει. Από τη θέση μου, μόλις 300 γιάρδες από την Κοιλάδα των Δακρύων, δεν μπορούσα να δω κάτω. Θυμόμουν τη διαμόρφωση του εδάφους, και δεν πίστευα ότι οι Σύροι θα μπορούσαν να διατηρήσουν μεγάλες δυνάμεις στις πλαγιές των κεκλιμένων πεδίων.

“Εδώ Kahalani. Δεν είμαι σε καλή θέση τώρα. Έρχονται τρία με τέσσερα άρματα κάθε φορά -και την τρώνε με το που φτάνουν στην γραμμή του ορίζοντα.” Τόνισα την αδυναμία των Σύρων, παρ’ολο που γνώριζα ότι δεν απαντούσα στην ερώτηση του Yanosh.

“Ποια είναι η δύναμη τους;”

“Δεν ξέρω… Άνοιξε πυρ! Πυρ!” φώναξα ξαφνικά στον Kilyon.

Η βολή του βρήκε τον στόχο, και εγώ είδα το Συριακό πλήρωμα να πετάγεται από το άρμα του και να τρέχει.

“Εδώ Kahalani. Επαναλαμβάνω. Δεν μπορώ να υπολογίσω την δύναμη τους, αφού είμαι στην πεδιάδα, πολύ πίσω από την πλαγία -όμως τους περιμένουμε.”

“Κατανοητό. Εξετάζω την περίπτωση να σου στείλω μια οργανωμένη μονάδα. Ένα λεπτό… Geva, Geva εδώ Ταξίαρχος. Geva, εδώ Ταξίαρχος.”

“Εδώ Geva.”

“Είσαι έτοιμος;”

“Αρχίζω να κινούμαι. Περιμένω ένα λεπτό για να τους φέρω όλους στη συχνότητα μου.”

“Σε λαμβάνω.”

“Ταξίαρχε, εδώ Baruchin.”

“Διαβίβασε.”

“Είμαι δίπλα στον ‘Τίγρη’. Χρειάζομαι ενισχύσεις επειγόντως!”

“Σου στέλνω ενισχύσεις από το ‘Toffee.’”

Τα νέα ότι έρχονταν ο Geva με μια Ίλη, και ότι οι ενισχύσεις από το ‘Toffee’ βρίσκονταν κι όλας στην περιοχή, έδωσαν σε όλους μας κουράγιο. Αρκεί να κρατούσαμε λίγο ακόμα μέχρι να έφτανε η νέα δύναμη. Φοβόμουν ότι θα μας τελείωναν τα πυρομαχικά, και δεν γνώριζα πόσα βλήματα είχαν απομείνει στους Eitan και Emi.

“Εδώ Ταξίαρχος.”

“Κόκκινος φως. Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο. Ο εχθρός πιέζει σκληρά από την κοιλάδα. Ένα από τα άρματα μου καταστράφηκε, και πρέπει να το αποσύρω με ρυμούλκηση.”

“Εντάξει. Αναγνωρίζεις τη δύναμη που κατευθύνεται προς εσένα;”

“Μάλιστα. Προειδοποιείστε τον να μη βάλλει εναντίον μας. Δεν έχουμε πυρομαχικά.”

“Ο Ταξίαρχος του ‘Toffee’ σε καλεί στην συχνότητα μου. Καθοδήγησε τον ώστε να λάβει θέση.”

Ερείπιο ισραηλινού Centurion στην «Κοιλάδα των Δακρύων”, στα Υψώματα Γκολάν. (Broń Pancerna/Flickr)

Ο Zamir μίλησε με το ‘Toffee,’ αλλά δεν συνεννοήθηκαν. Ο νεοφερμένος, μη θέλοντας να προσεγγίσει τις θέσεις από το λάθος δρόμο, άρχισε να χάνει την ψυχραιμία του. Ο Zamir, με όσες δυνάμεις του απέμεναν, δεν απαντούσε στα θυμωμένα σχόλια αλλά συνέχιζε να περιγράφει την εχθρική τοποθεσία. Ο Yair, ο οποίος βρισκόταν στην Θέση Επτά στον άξονα ‘America’ και μπορούσε να δει την εισβολή του εχθρού στην κοιλάδα, παρεμβλήθηκε στην επικοινωνία και άρχισε αυτός να κατευθύνει τον εισερχόμενο Διοικητή. Εν τω μεταξύ ο Geva, καθ’οδον προς εμένα, επικοινώνησε μαζί μου και εντάχθηκε στη δική μου δύναμη. Βλέποντας τα σύννεφα σκόνης από τα άρματα του σε μικρή απόσταση από τα νώτα μας, έκρινα ότι έφτασε η αποφασιστική στιγμή: τώρα πρέπει να κινηθούμε για την προωθημένη γραμμή στα κεκλιμένα επίπεδα.
Ανησυχώντας πως δεν θα με άκουγαν όλοι, έψαξα να βρω ένα νέο τρόπο να τραβήξω την προσοχή όλων των αρμάτων. Ο χρόνος κυλούσε εναντίον μας. Οι Σύροι μπορούσαν να αναρριχηθούν -και εμείς αδυνατούσαμε να βάλλουμε εναντίον τους. Η λύση της σύμπτυξης ήταν αδιανόητη, όπως αδιανόητη ήταν και η σκέψη να μη στείλω τα άρματα στις προετοιμασμένες θέσεις πάνω στα κεκλιμένα επίπεδα.

“’Αστυνομικοί’ σταθμοί, σας μιλά ο Διοικητής της Επιλαρχίας. Δείτε το κουράγιο τους καθώς ανηφορίζουν προς τις θέσεις μας. Δεν καταλαβαίνω τις μας συμβαίνει. Στο κάτω-κάτω αυτοί είναι μόνο Άραβες, και εμείς ήμαστε πιο δυνατοί από αυτούς. Αρχίστε τώρα την κίνηση και πυκνώστε την γραμμή γύρω μου. Κουνώ μια σημαία. Εμπρός!”

Είχα μιλήσει χαμηλόφωνα πλην της τελευταίας λέξης. Ήταν σαν να τους χτύπησε κεραυνός. Άρχισαν να κινούνται, άλλοι γρήγορα, άλλοι αργά -όμως είχαν αρχίσει να κουνιούνται! Ο Yunal πάτησε το γκάζι και ξαφνικά βρέθηκα μπροστά από τη γραμμή. Επιβραδύναμε ώστε να τους αφήσουμε να μας φτάσουν και να σχηματίσουμε πάλι την γραμμή

“Μη σταματάτε! Μη σταματάτε! Προχωράτε! Εμπρός!”

Ένα συριακό άρμα με πλησίασε από τα δεξιά. Διέταξα τον Yuval να σταματήσει. Προτού προλάβω να στρέψω τον πύργο, ένα άρμα δίπλα μου πρόλαβε και το κατέστρεψε. Ένιωσα περίφημα. Όλη η παράταξη κινείτο επιτέλους προς τα κεκλιμένα επίπεδα. Τώρα προσευχόμουν ότι θα φθάναμε εκεί. Με αυτή τη γραμμή θα νικούσαμε. Κανένας δεν θα μας μετακινούσε από εκεί. Πενήντα ακόμη γιάρδες και θα καταλαμβάναμε τα υψώματα, από τα οποία θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε οτιδήποτε εκινείτο στην Κοιλάδα των Δακρύων.

“Τα πάτε θαυμάσια. Μη σταματάτε. Συνεχίστε. Να είστε έτοιμοι να βάλλετε.”

Μου ανταποκρίθηκαν βγάζοντας τα χέρια τους έξω από τους πύργους. Το μόνο που μπορούσα να δώ ήταν τα κεφάλια των αρχηγών. Ήταν φοβισμένοι. Όλοι ήμασταν τρομαγμένοι -αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έπιασα με προσοχή μια εποπτεύουσα θέση και κοίταξα κάτω στην κοιλάδα. Στα αριστερά μου ήταν ένα καμένο Centurion- εκεί από το πρωί. Όχι πολύ μακριά απο κει ήταν κάποια Συριακά άρματα τα οποία είχαν φτάσει τα κεκλιμένα επίπεδα, μόνο για να χτυπηθούν. Κάτω, τα άρματα που είχαμε βάλλει την Κυριακή ήταν ακόμη εκεί, και πάμπολλα άλλα κινούνταν ενδιάμεσα απο αυτά με κατεύθυνση προς εμάς. Τα βεληνεκή ήταν μικρά-πολύ μικρά. Μερικά ήταν μόλις μερικές γιάρδες από τα κεκλιμένα επίπεδα, και -σε δευτερόλεπτα- θα είχαν ανεβεί κι άλλα.

Καθοδήγησα τον Kilyon εναντίον ενός από αυτά, και αυτός πάτησε την πυροδότηση. Παντού τριγύρω, άρματα έβαλλαν με μανία. Πυροβόλα έβαλλαν κι από πίσω μας, και για μια περίοδο φοβήθηκα μην χτυπηθούμε από κάποιον δικό μας. Η βροχή των βλημάτων μας επανέφερε την κλονισμένη μας αυτοπεποίθηση. Κάθε αρχηγός επέλεξε μια θέση, κινήθηκε προς αυτή, και άρχισε να βάλλει τα Συριακά άρματα. Ήταν σαν οι πυροβολητές να έβγαζαν όλα τα απωθημένα τους από το μεσημέρι της Ημέρας της Εξιλεώσεως. Συριακά οχήματα φλέγονταν, και τα πληρώματα τους έτρεχαν να βγουν από το πεδίο βολής. Δεν τους δώσαμε σημασία. Τα άρματα ήταν πιο σημαντικά. Μόνο λίγα Συριακά πυροβόλα μας απάντησαν. Έχοντας αιφνιδιαστεί παντελώς, τα Συριακά τεθωρακισμένα έτρεχαν να βρουν κάλυψη -και δεν έβρισκαν. Ξέραμε ότι είχαμε κερδίσει. Για άλλη μια φορά είχαμε καταλάβει τα υψώματα, και αυτοί φλέγονταν στην κοιλάδα.

Κριτική

Αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ηγεσίας κατά τη διάρκεια της μάχης και για τη δυσκολία των επικοινωνιών σε ένα περιβάλλον έντονης μάχης. Ακόμα και χωρίς καμιά τυχαία ή εσκεμμένη παρεμβολή, ο Συνταγματάρχης Kahalani έχασε σχεδόν τον έλεγχο των υφιστάμενων του στο κρίσιμο σημείο της μάχης. Είναι ακόμα δύσκολο να φανταστεί κάνεις ότι ο Συνταγματάρχης Kahalani είναι ένας Διοικητής Επιλαρχίας, εξετάζοντας το ποσοστό της άμεσης εμπλοκής που διευθύνει. Η σημασία του συντονισμού φαίνεται από το γεγονός ότι η Ισραηλινή Αεροπορία, ίσως η καλύτερα εκπαιδευμένη Αεροπορία στο κόσμο εκείνη την εποχή, τους βομβάρδισε κατά λάθος. Πάντως παρά τις πολλαπλές δυσκολίες και την φοβερή πίεση απο τους Σύρους, οι ηγέτες των μικρών κλιμακίων παρέμειναν ψύχραιμοι και διατήρησαν τις θέσεις τους.

Η πηγή του κειμένου είναι απο το βιβλίο: «Αγώνες Μικρών Κλιμακίων Ιππικού – Τεθωρακισμένων» – Τυπογραφείο Ελληνικού Στρατού (ΤΥΕΣ)

https://limitofadvance.wordpress.com/2016/01/31/%CE%B7-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%CF%89%CE%BD/#more-37011