Μετά το 1945 ο Αμερικανικός Στρατός έχει εμπλακεί σε δεκάδες πολέμους, μικρής ή μεγάλης κλίμακας. Μετά από κάθε πόλεμο η αμερικανική στρατιωτική ηγεσία προχωρούσε σε μικρές ή μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση και τη δομή του Στράτους, σύμφωνα πάντα με τα διδάγματα και τις εμπειρίες που αποκόμιζε. Η πρώτη μεγάλη αναδιοργάνωση ήρθε το 1945-1946, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του Β’ ΠΠ. Μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε ότι η Μεραρχία Πεζικού θα έχει τριαδικό σύστημα δομής με δύο Συντάγματα Πεζικού (αργότερα Ταξιαρχίες) και ένα Σύνταγμα Τεθωρακισμένων (αργότερα Ταξιαρχία), το οποίο θα λειτουργούσε υποστηρικτικά προς το Πεζικό και θα αποτελούσε το βασικό αντιαρματικό όπλο της Μεραρχίας. Επίσης αποφασίστηκε η μείωση του μεγέθους της Ομάδας Πεζικού σε εννέα άτομα.
Αυτές οι αλλαγές ουσιαστικά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, λόγω των πιεστικών αναγκών, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, την Ιαπωνία και την Νοτιοανατολική Ασία, αλλά και λόγω του πυρηνικού «μονοπωλίου» που απολάμβαναν τότε οι ΗΠΑ και είχε ως αποτέλεσμα τον εφησυχασμό της αμερικανικής ηγεσίας. Αυτός ο εφησυχασμός φάνηκε ξεκάθαρα κατά τη διάρκεια του Πολέμου στην Κορέα (1950-1953) όταν οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας σχεδόν κατέλαβαν ολόκληρη τη Νότιο Κορέα, καθώς οι αποδυναμωμένες αμερικανικές δυνάμεις δεν είχαν την απαραίτητα μαχητική ισχύ και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στο πεδίο της μάχης. Ουσιαστικά, ο Αμερικανικός Στρατός είχε μια δομή, η οποία δεν «κούμπωνε» με το εν ισχύ επιχειρησιακό δόγμα. Για παράδειγμα, τα Συντάγματα ουσιαστικά δεν είχαν αντιαρματική άμυνα, αφού βασίζονταν σε ελαφρά αντιαρματικά όπλα διαμετρήματος 60mm. Η ενίσχυση της επάνδρωσης στο 100% είχε θετικά αποτελέσματα και το μέτωπο σταθεροποιήθηκε το 1951, οπότε και ο πόλεμος μετατράπηκε σε πόλεμο φθοράς.
Ο Πόλεμος της Κορέας ανάγκασε τον Αμερικανικό Στρατό να υιοθετήσει ένα δόγμα μικρών και ευέλικτων μονάδων, ικανών να αναπτυχθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Έτσι δημιουργήθηκαν Μεραρχίες με πέντε οργανικές μονάδες, όπου κάθε μονάδα θα έπρεπε να είναι «μικρότερη από ένα Σύνταγμα, αλλά μεγαλύτερη από ένα Τάγμα τριών Λόχων». Έτσι υιοθετήθηκε το Τάγμα των πέντε Λόχων και η Ομάδα με δύναμη 11 άτομα. Ωστόσο η συγκεκριμένη δομή αντιμετώπισε σοβαρά επιχειρησιακά προβλήματα σε επίπεδο υποστήριξης πυρών, διοίκησης, συντονισμού και κινητικότητας.
Στη δεκαετία του 1960, ιδιαίτερα μετά την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας (1962) η πιθανότητα ενός γενικευμένου πυρηνικού πολέμου μειώθηκε και αυξήθηκε η πιθανότητα ενός μικρής κλίμακας συμβατικού πολέμου. Τότε, η αμερικανική ηγεσία υιοθέτησε το δόγμα της «ευέλικτης ανταπόδοσης», που υιοθέτησε και η Ελλάδα μετά τα Ίμια. Έτσι, η Μεραρχία αναδιοργανώθηκε στο πλαίσιο της μελέτης ROAD (Reorganization Objectives Army Division). Η καινοτομία ήταν η δυνατότητα του Διοικητή να τροποποιεί τη δομή της Μεραρχίας κατά την κρίση του, δηλαδή μπορούσε να αυξομειώσει ή να προσθαφαιρέσει μονάδες ανάλογα με τη φύση της αποστολής με στόχο τη διεύρυνση της ικανότητας ελέγχου και την αύξηση της ευελιξίας. Απότοκο της νέας δομής, σε συνδυασμό με τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες του Πολέμου στο Βιετνάμ (1964-1975), ήταν η υιοθέτηση του μεταφορικού ελικοπτέρου ως μέσω αεροκίνησης, σε επίπεδο τακτικών επιχειρήσεων. Το 1965, μετά από εκτεταμένες δοκιμές και πολλούς πειραματισμούς, ο Αμερικανικός Στρατός ενσωμάτωσε το μεταφορικό ελικόπτερο στις τακτικές του: Ένα Τάγμα Μεταφορικών Ελικοπτέρων, με μεταφορικά ελικόπτερα εφοδιασμένα με κάλαθους μη-κατευθυνόμενων ρουκετών, αντικατέστησε τη Μοίρα Πυροβολικού Γενικής Υποστήριξης της Μεραρχίας (κάθε Μεραρχία διέθετε δύο Τάγματα Ελαφρών Ελικοπτέρων, τρία Τάγματα Μέσων Μεταφορικών Ελικοπτέρων και έναν Λόχο Ελικοπτέρων Γενικής Χρήσης).
Η εφαρμογή τακτικών αεροκίνησης, με τη χρησιμοποίηση μεταφορικών και επιθετικών ελικοπτέρων, είχε θετικά αποτελέσματα, αλλά και ιδιαίτερες προκλήσεις. Η αεροκίνηση έθεσε τις εχθρικές δυνάμεις σε θέση «εκτός ισορροπίας» και εξουδετέρωσε τα συμβατικά κωλύματα. Όμως, από την άλλη μεριά έθεσε νέα δεδομένα στο πεδίο μάχης. Πλέον το Πεζικό, αλλά και τα Όπλα υποστήριξης μάχης και διοικητικής μέριμνας είχαν μπροστά τους ένα πεδίο μάχης χωρίς σαφείς και ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές. Για παράδειγμα, το Πυροβολικό και οι Διαβιβάσεις σχεδίαζαν την ανάπτυξη τους με βάση το μέτωπο (συνήθως ευθυγραμμισμένο, κάθετη διάσταση) και τον άξονα επιχειρήσεων (συνήθως επίθεση σε ένα σημείο του μετώπου και προέλαση στα μετόπισθεν, οριζόντια διάσταση). Στο Βιετνάμ οι μονάδες αυτές έπρεπε να σχεδιάζουν και να οργανώνουν τη δράση τους με βάση το ακανόνιστο πεδίο μάχης που δημιουργούσε η αεροκίνηση: Έπρεπε δηλαδή να είναι σε θέση να παράσχουν υποστήριξη από μικρές κινητές βάσεις προς πάσα κατεύθυνση.
Η ήττα των Αμερικανών στο Βιετνάμ, η κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο 1989-1991, ο Πόλεμος του Κόλπου το 1991 και οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, δημιούργησαν μια νέα διάσταση στην έννοια «εθνική ασφάλεια». Αυτό, σε συνδυασμό με την ραγδαία εξέλιξη της στρατιωτικής τεχνολογίας, οδήγησε τον Αμερικανικό Στρατό σε μια νέα αναδιοργάνωση με στόχο την ευελιξία, την ισχύ πυρός και τη μεγαλύτερη δυνατή ολοκλήρωση, υπό έναν σχηματισμό, του Πεζικού, των Τεθωρακισμένων και του Πυροβολικού. Έτσι δημιουργήθηκαν Ταξιαρχίες τριών διαφορετικών συνθέσεων: (α) IBCT (Infantry Brigade Combat Team) με τρία Τάγματα Πεζικού, μία Ίλη Αναγνωρίσεων και μία Μοίρα Πυροβολικού (β) SBCT (Stryker Brigade Combat Team) με τρία Μηχανοκίνητα Τάγματα Πεζικού, μία Ίλη Αναγνωρίσεων και μία Μοίρα Πυροβολικού (γ) ABCT (Armored Brigade Combat Team) με τρία Μεικτά Τάγματα (δύο Μηχανοκίνητοι Λόχοι Πεζικού και δύο Ίλες Αρμάτων Μάχης), μία Ίλη Αναγνωρίσεων και μία Μοίρα Πυροβολικού.
ΠΗΓΗ
https://www.thinknews.gr/defence/amerikaniki-prosengisi-sti-synthesi-schimatismon/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου